[9-1-2016]

Foto: moet je trouwen met kerst? Reclamebord bij het warenhuis tegenover het hotel.

De laatste dag bij het Inle meer moeten we nog vroeger op dan met de vogelexcursie, want we vliegen al vroeg weer van Heho terug naar Yangon, waar we drieëneenhalve week geleden zijn vertrokken. We gaan weer naar hetzelfde hotel als waar we half december de eerste nacht in Myanmar geslapen hebben. Vandaag verslijten we twee kamers op een dag. Als we goed en wel op de kamer zijn, horen we een harde pang en is het licht uit. Op zich niets merkwaardigs hier, maar wel als blijkt dat het alleen in onze kamer uit is. We bellen housekeeping en die constateert dat het licht het inderdaad niet doet. Housekeeping belt de technische man en die komt met zijn ladder en gereedschapskist aan en tilt een luikje in het plafond op. Even later gaat het licht weer aan. Nog geen tien minuten later gaat het licht opnieuw met een pang uit. Het proces herhaalt zich en we vragen de technicus of het probleem nu wel echt verholpen is. De technicus spreekt geen Engels en roept housekeeping erbij. Housekeeping verzekert ons dat het probleem nu verholpen is, maar kan niet uitleggen wat de technicus nu anders heeft gedaan en roept de manager erbij. Ook de manager heeft geen idee wat de technicus gedaan heeft, is toch overtuigd van de degelijkheid van de reparatie, maar biedt wel aan dat we mogen verhuizen naar een andere kamer. Omdat verhuizen een hoop gedoe is al je al uitgepakt bent, besluiten we het nog even aan te kijken. We eten nog even een broodje op de kamer en al die tijd blijft het licht branden, maar als we aan het eind van de dag weer terugkomen uit de stad en het licht aandoen, horen we meteen de bekende 'pang' en is het opnieuw donker. Nu wordt het tijd voor een andere kamer. De receptie regelt dat snel en een vriendelijke man helpt ons om met de zaklantaarn alle spullen bij elkaar te zoeken en met de volle bagagewagen rijdt hij naar onze nieuwe kamer met licht. Een stuk gemakkelijker in het donker.

[9-1-2016]

In de stad doen we een rondje langs het Kandawgyi meer met een grote replica van de Karawein-boot (de mythische vogel boot), wat koloniale gebouwen en de binnenstad. Sinds de hoofdstad om onduidelijke redenen in 2005 verplaatst is naar het nieuw gebouwde Naypyidaw, verkommeren de koloniale gebouwen die vroeger door de regering gebruikt werden. Destijds is er een verordening afgekondigd om de koloniale gebouwen te sparen voor afbraak en nu mogen gebouwen die ouder zijn dan 50 jaar niet afgebroken worden. De onttakelde gebouwen staan nu te wachten op investeerders die ze op willen knappen om er een kantoor, een bank of een hotel in te vestigen.

[9-1-2016]

We hebben gehoord dat je handig van en naar de stad met de trein kan reizen. Heen gaan we lopen en voor de zekerheid kijken we goed hoe 'ons' station eruit ziet, vragen we hoe het heet en schrijven dat op. Terug vanuit de binnenstad gaan we vanaf het hoofdstation met de trein naar huis en we hebben gezien dat dat drie haltes is. Omdat we niets kunnen lezen, laten we ons wijzen welke trein we moeten nemen en in de trein laten we mensen ons briefje zien met de naam van het station. Als de trein stopt, wijzen ze ons dat we uit moeten stappen. We vinden het allebei te snel en het station lijkt ook niet erg, maar als iedereen het zegt, durven we ook niet te blijven zitten. De mensen komen al de trein in en we komen met moeite bij de uitgang (er zijn geen deuren). Rik is er als eerste uit en als ik uit wil stappen, begint de trein al te rijden. Ik durf helemaal niet uit een trein te springen die al beweegt, maar het vooruitzicht Rik kwijt te raken en alleen ergens aan te komen, terwijl ik geen notie heb waar ik ben, is nog onaantrekkelijker dus ik spring uit de trein. De eerlijkheid gebiedt me erbij te zeggen dat de trein stapvoets rijdt, maar zelfs dat is voor mij al eng genoeg. Rik heeft snel door waar we zijn; we zijn twee haltes te vroeg uitgestapt. Ik ga voor geen geld meer in een volgende trein en we weten ook helemaal niet wanneer die dan zou komen, dus we lopen de rest van de weg – helemaal niet zo ver trouwens – naar huis. Niet alles kan de eerste keer goed gaan.