[27-11-2015]

Vanuit Vientiane maken we een tweedaags uitstapje naar het Phou Khao Khouay National Protected Area, een bergachtig park van 2000 km² groot met diverse bostypen zoals altijd groen bos, bladverliezende bomen en op ruigere berghellingen naaldbos. Het park is beroemd vanwege de vele orchideeën en de relatieve rijkdom aan wild. In het park leven veel bedreigde diersoorten zoals olifanten, kraagberen en honingberen en gibbons. Tijgers en krokodillen zijn er inmiddels niet meer te vinden. Ondanks zijn beschermde status heeft ook dit park sterk te lijden onder de druk van stroperij, illegale handel in dieren en illegale houtkap. Ook hier is de hoop gevestigd op het betrekken van de dorpjes net buiten het park bij doordachte ecotoerisme projecten, zodat zowel voor de lokale bevolking als voor het park een duurzamer toekomst wordt bereikt. Dat dat niet altijd van een leien dakje gaat, merken we zelf ook. We hadden gelezen dat je naar een uitzichtplatform bij een zoutlik kon, waar vaak een kudde olifanten naar toe kwam. Natuurlijk willen we daar heen. Dat kan niet meer. Zo'n drie jaar geleden is een aantal olifanten doodgeschoten. Over het waarom horen we verschillende versies. In versie 1 zouden ze de oogst vernield hebben; in versie 2 was een naburig dorp jaloers op de inkomsten van het dorp met het uitzichtplatform. Maar hoe dan ook, na het doodschieten van een paar olifanten heeft de kudde zich teruggetrokken, leeft nu diep in het park en bezoekt de zoutlik niet meer. Verstandige olifanten.

[27-11-2015]

We logeren in Ban Harkthai, een klein dorpje en omdat er geen hotel, guesthouse of iets dergelijks is, hebben we een homestay. Wat we in Ban Harkthai aantreffen, hadden we van tevoren niet echt verwacht. We komen in een grote opstopping terecht, zien enorme, professionele camera's en dorpsbewoners die net iets te netjes gekleed zijn met opzichtige bamboehoeden en messen om de jungle te temmen in een speciale houder. Wat is er aan de hand? Een Japanse filmploeg is bezig om een film te maken over het leven op het platteland in Laos en daarvoor hebben ze nu net dit dorp uitverkoren. Natuurlijk moet dan de werkelijkheid een beetje opgepoetst worden, dus de aan losse palen bungelende prikkeldraad afrasteringen zijn gecamoufleerd door voor de gelegenheid gevlochten bamboematten, de mensen zijn een beetje mooier aangekleed en te rommelige erven zitten verstopt achter het decor dat toch al nodig was voor de gammele hekjes. Voor het dorp is het een leuke bijverdienste. Iedereen die meespeelt in het script van de film krijgt per dag een vergoeding van 50.000 kip (6 euro), voor hier een bijzonder aantrekkelijk dagloon. Zo krijgt Japan een zeer natuurgetrouw beeld van het Laotiaanse plattelandsleven voorgeschoteld. Door de filmploeg is alles in het dorp ontregeld en onze arme gids, Yong, heeft zijn handen vol aan het regelen van onderkomen, eten en een lokale gids. Wij zien verder weinig van de filmploeg, want ze zijn bezig met de laatste opname en vertrekken dezelfde dag nog.

[27-11-2015]

Nadat we de bagage geparkeerd hebben bij onze gastvrouw, gaan we op pad voor onze eerste orchideeën tocht. We zijn in de verkeerde tijd voor de orchideeën, want de meeste orchideeën bloeien in de regentijd. Nadeel van de regentijd is dat het park dan onbegaanbaar. is. De wegen moeten elk jaar na de regentijd hersteld worden en de paden die nu in uitermate goede conditie zijn, spoelen dan weg en het wordt dan een grote glijpartij op de gladde, natte paden. Gelukkig voor ons zijn er genoeg orchideeën die zich niet aan de regels houden en ons gewoon hun bloemen laten zien. Al vrij snel ziet de lokale gids hoog in de boom een dikke, grote groene boomslang. Verder zien we vooral klein grut met veel poten, zoals libellen, vlinders en spinnen. De tweede dag maken we een langere tocht en ook die is weer erg mooi en we zien weer nieuwe soorten orchideeën en een gezellig vogeltje dat van de besjes snoept. Yong is een goede gids en we hebben alle tijd om bij alles te kijken en foto's te maken.

[27-11-2015]

Wat heel opmerkelijk is, is dat Yong die ook de bedreigingen van het park ziet en alle rommel die hij onderweg vindt netjes meeneemt, helemaal opgetogen is als hij eetbare paddenstoelen vindt. Nog bijna voordat Rik ze heeft kunnen fotograferen plukt hij rats, rats, rats alle paddenstoelen in een keer weg. Ik vraag of je wel paddenstoelen mag plukken in een natuurpark, maar ja dat mag, want paddenstoelen groeien gewoon op dood hout. Ook een tweede groepje paddenstoelen verdwijnt rats, rats, rats in het tasje van Yong. Na een poosje vraagt hij of we het erg vinden dat hij de paddenstoelen plukt. We willen niet bot zijn, dus ik stel voor dat hij wat paddenstoelen laat staan. Volgens Yong hoeft dat niet. Ze groeien uit dood hout en als je ze niet plukt, verschrompelen ze vanzelf na een poosje. Ik leg hem uit wat de functie van de paddenstoel (vruchtlichaam) in de levenscyclus is. Ik wijs hem aan dat aan de plaatjes aan de onderkant de sporen zitten, die zo klein zijn dat je ze niet kan zien. Yong weet veel over wat er in het bos groeit en waarvoor je het kan gebruiken, maar hij heeft geen enkele biologische scholing gehad en mijn verhaal is volstrekt nieuw voor hem. Hij loopt het verhaal te herkauwen en komt er een paar keer op terug. Hij zegt nu dat hij snapt dat je paddenstoelen niet weg moet halen, omdat er dan straks geen meer zijn. Ik leg uit dat je best wat mag plukken, zolang er maar genoeg overblijven. Yong is erg slim en erg leergierig en ik weet eigenlijk wel zeker dat hij op internet wel meer informatie gaat zoeken. Wie weet heb ik zo toch een splintertje bijgedragen aan het natuurbehoud in Laos.

[27-11-2015]

Foto: voorbereiding voor een bruiloft bij onze overburen.

We slapen dit keer in een behoorlijk groot stenen huis met diverse vertrekken. Via het eerste vertrek met bankstel en een televisie die je niet vanaf het bankstel kan zien, kom je in een soort tussenruimte die weer verbonden is met een derde, heel grote ruimte. Overal liggen groene, stenen`tegels op de vloer en alle muren zijn kaal en roze geschilderd. In de tussenruimte staan twee oude, scheve kasten met wat ordeloze rommel en in het grote vertrek staat een grote rechthoekige tafel met wat stoelen. In een hoek liggen wat spullen: manden, plastic zakken, wat voorraad rijst en wat doeken. Centraal in alle ruimtes staan betonnen pilaren die het schuine dak steunen. De betonnen palen zien er nog net zo uit als toen ze gestort werden. De vertrekken worden verlicht door een TL-buis. Aan weerszijden in de grote centrale ruimte met tafel zijn deuren. Aan een kant vier, aan de ander kant drie. Achter de vier deuren zijn achtereenvolgens de keuken, twee hurk wc's en een soort servieskamer, waar alles op een grote hoop op de grond ligt. Ook in de keuken en in de rest van het huis, leeft iedereen op de grond. Achter de drie deuren zijn twee kleine kamertjes (op een daarvan slapen wij vannacht). De derde deur is de buitendeur. Het is een mooi groot huis, maar binnenin is er helemaal niets. Hoeft natuurlijk ook niet, maar het laat goed zien, hoe anders hier alles ingericht is. De enige die aan tafel zitten, zijn wij. Verder gebruikt niemand stoelen of een tafel, alles gebeurt hier op de grond. Voor twee kleine meisjes (de dochter en een vriendinnetje) moeten we een soort exotische dieren zijn. Ze observeren ons, voelen voorzichtig aan onze spulletjes en moeten vreselijk giechelen als we ze iets laten zien of tegen ze praten. Kennelijk willen ze ook hun kunstjes laten zien, want er komt een schoolboek te voorschijn en samen gaan de meisjes hardop hun lessen uit het boek voorlezen Zo klein als ze zijn, begrijpen ze heel wat beter wat er in hun boek staat dan wij.

[27-11-2015]

Als we na de eerste dag wandelen terugkomen bij 'ons' huis, is het bij de overburen een drukte van belang, want morgen hebben ze daar een bruiloft en de voorbereidingen zijn in volle gang. Voor de bruiloftsgasten is een varken aangeschaft en geslacht en heel de buurt helpt mee om het varken te bereiden. Meerdere vrouwen zijn bezig om het varken uit te benen, zijn kop ligt nog in een bak te wachten op verdere bereiding. Elders op het erf zijn een paar mensen in de weer met de darmen die goed schoongemaakt moeten worden. Eerst worden ze leeggeknepen en dan schoongewassen met de waterslang. Ook alle andere ingewanden liggen in een bak. De honden kijken vol belangstelling toe en alles wat uit de darmen komt, wordt gretig naar binnen geslurpt. Aan de achterkant van het erf zien we hoge stapels roze plastic stoelen staan. Yong neemt ons mee naar het buurerf en iedereen vindt het prima dat wij daar rondlopen en overal meekijken. De enige die ons niet kan waarderen is de waterbuffel. Hij raakt zo in paniek als hij ons ziet, dat hij de complete – niet erg solide – erfafscheiding omver rukt om weg te vluchten. Voordat we de volgende morgen weggaan, kijken we nog even bij de aankomende bruiloft. De voorbereidingen voor de bruiloft zijn nog steeds in volle gang. Er wordt een kip geplukt, grote hoeveelheden groente worden gesneden en gebakken en de tafels voor de gasten staan al opgesteld. Onder een grote feesttent staan 20 ronde tafels, elk met acht roze plastic stoeltjes, opgesteld. Op elke tafel staan drie flessen bier (halve liter), een fles water en een fles frisdrank (7-up, sinas en op één tafel cola). We hebben gehoord dat het feest vanmiddag gaat beginnen. In zo'n klein dorp lijkt een bruiloft met 160 bruiloftsgasten ons veel, maar volgens Yong is dit een erg kleine bruiloft. Als de Japanse filmploeg het echte leven wil vastleggen, zijn ze toch echt te vroeg weggegaan.

[28-11-2015]

Foto: in de Wat Chan tempel tegenover het hotel in Vientiane.

Na twee dagen park keren we weer terug naar Vientiane voor een laatste overnachting. De volgende ochtend gaan we verder naar het noorden naar Luang Prabang.