[23-9-2006, onderweg naar Cusco]

Foto: de bergen onderweg. Op de berg rechts kun je de weg zien lopen.

Lange reisdag terug naar Cusco. Eerst met de boot naar Atalaya, en daar bij het kantoor wachten op de bus. Ondanks dat van beide groepen van 10 maar vier mensen over zijn, zit de bus toch vol. Er gaat een taalcursus (week in Pantiacolla Lodge) en een stel dat we terug oppikken in San Pedro mee.
De overstap van boot naar bus gaat rommelig. Onze bagage moet van de boot naar de bus. In de boot moeten spullen van kantoor. De laarzen moeten weer terug van de boot naar kantoor, er moeten spullen van boot en kantoor naar de bus, en eten en bagage uit de bus moet naar de boot. Tina gaat niet mee terug, zij gaat voor een nieuwe tour. Ook Mariano, Richard en Oscar (stuurman) gaan niet mee terug. In de chaos hebben we van hun niet eens afscheid genomen. Gelukkig vindt Rik ze nog wel als we eigenlijk al in de bus zitten om ze alsnog hun fooi te geven.
De terugrit is opnieuw prachtig: door het ontzettend steile nevelwoud met een klim tot 3500 meter tot de grens van de biosphere zone.
Na de grens van de biosphere zone verandert het landschap echt. In plaats van de steile nevelbossen met hoger de kalere stukken, komen we nu op de hellingen die of kaal of met Eucalyptusbomen begroeid zijn. Tussendoor zijn landbouwveldjes.

Om vijf uur zijn we terug in Paucartambo, en het laatste stuk naar Cusco rijden we in het donker. Om half negen zijn we terug in Cusco. Aan de rand van Cusco stappen we over in een kleiner busje dat ons weer terug naar het hotel brengt.

De rit is eigenlijk niet verantwoord. De chauffeur (niet een van de jongsten) is 's ochtends van San Pedro naar Atalaya gereden en gaat dan dezelfde dag terug van Atalaya naar Cusco. Al met al een dag van zo'n 15 uur en dat over slechte wegen met vaak ravijnen. Bij alle bochten moet getoeterd worden in de hoop dat tegenliggers dat opmerken.
Als we om vijf uur in Paucartambo zijn, wil de man van de tourorganisatie het liefst meteen door. Wij zeggen dat ons dit voor de chauffeur niet goed lijkt. Wat rust kan geen kwaad. Niet nodig, zegt de organisatie. Hij doet deze rit een paar keer per week en is er dus aan gewend. Van een rijtijdenbesluit is hier kennelijk geen sprake, in ieder geval wordt zoiets niet nageleefd.