[31-8-2007, Aksu Zhabagly Nature Reserve]
Het Aksu Zhabagly NR is 850 km² groot en al sinds 1926 een beschermd gebied. Er zijn 1400 soorten planten, waarvan wij veel variaties als tuinplant kennen, zoals tulpen en krokussen. Omdat het al eind augustus is, missen wij dat, maar in mei en juni moet het hier prachtig zijn.
In het park mag je alleen wandelen met een gids. Voor onze groep zijn twee gidsen. De ene gaat voor de dagwandeling, de andere voor de halve dag. Wij zijn al niet dol op wandelingen in groepsverband, maar bij 38° C in de felle zon onbeschaduwde heuvels op- en afklimmen doen we zeker niet. Onder zulke omstandigheden raak ik min of meer oververhit en ga zo langzaam dat een 90-jarige met rollator me nog inhaalt. Ook Rik met zijn hoogtevrees wil hier niet in groepsverband. We gaan dus als (bijna) de hele groep weg is met zijn tweeën een klein ommetje maken. Niemand die dat merkt en dan mag het vast wel zonder gids. Overigens komt iedereen echt uitgeput terug van de dagtocht. Natuurlijk hebben ze een goede dag gehad, maar zelfs de doorgewinterde Australische brandweerman die niet terugdeinst voor een bergje, heeft het over een 'hard day'.
Alhoewel de gidsen alleen Russisch spreken en onderweg niets vertellen, is er toch wel een reden voor een gids. Bij de tenten zien we een slangetje en onderweg met wandelen vinden we berenpoep van een beer die erg veel besjes heeft gegeten. Helemaal ongevaarlijk is het park dus niet.
[1-9-2007, Aksu Zhabagly Nature Reserve]
Ons programma voor vandaag is ongeveer hetzelfde als dat van gisteren: een hele rustige wandeling met tijd om te lezen en te lunchen onderweg. Van de rest van de groep zijn er nog maar weinig mensen in voor een wandeling met de gids na de zware tocht van gisteren. De meeste mensen besluiten om er een rustig dagje van te maken.
Wij gaan een andere kant op dan die we gisteren gegaan zijn, maar lopen als snel stuk op een te brede en te snel stromende beek. Na lang zoeken kunnen we bij een huis over, maar de rivier blijkt een bocht te maken, zodat we alsnog een moeilijke oversteek moeten doen. Ook die doen we, een beetje door het water. Voor mij niet erg, maar Rik’s schoenen blijken niet meer waterdicht te zijn. Klein stukje verder gelopen en daarna schaduwplekje opgezocht.
Besloten dat we een bezoek aan het park in het voorjaar met een deskundige Engels of Duits sprekende gids op het wensenlijstje laten staan.