[8-1-2014]

Foto: parkje in wijk van het hotel.

Woensdag 8 januari vertrekken we al vroeg naar Schiphol – je weet het maar nooit met de NS – voor onze vlucht naar Panama. De NS houdt zich keurig aan zijn eigen dienstregeling en omdat Rik zelf de boardingpassen kan printen en dit keer zelfs ook de grote bagage mag inchecken en labellen zijn we op Schiphol snel toe aan de security check. Die zit dit keer bij de gate zelf. Als het tijd is om te boarden blijkt dat er geen vliegtuig is, dus we moeten wachten.  Na een klein uur wachten, mogen we alsnog het vliegtuig in en kennelijk hebben we wind mee, want we komen met een kleine vertraging aan.

Het begrip efficiency is nog niet erg doorgedrongen op de luchthaven van Panama. Voor de controle van de paspoorten staat een gigantisch lange rij en het duurt een klein uur, voordat je aandacht krijgt van de douaneman of -vrouw. Maar dan krijg je ook veel aandacht: een scan van het paspoort, een foto en een vingerafdruk van alle tien je vingers. Vervolgens kom je bij de bagageband. Het voordeel van lang wachten bij de paspoortcontrole is dat je niet meer op je bagage hoeft te wachten. Die draait al zeker een half uur onbewaakt rond op de bagageband. Gelukkig zijn onze rugzakken er allebei. We denken dat we nu klaar zijn, maar dat is een misvatting. We mogen nu aanschuiven voor de bagagecontrole waarbij zowel de grote bagage als de handbagage door de security check moet. Aangezien er maar twee banden zijn, moet je hier ook weer erg veel geduld hebben.
Eenmaal in de hal vinden we al snel Gustavo, onze gids die ons naar het hotel brengt. Bij een tolweg moeten we nog even wachten. Het pasje voor het betalen van de tol ligt niet in de auto. Hij heeft net met zijn zuster van auto geruild en zijn pasje ligt in de andere auto. Gelukkig is zuslief in de buurt. Via drukke en brede wegen komen we in de stad en worden we door Gustavo bij het hotel afgezet.

[9-1-2014]

Foto: eetkraampjes en (gesloten) kioskjes op het plein achter het hotel. De kiosken zijn gesloten vanwege de 'Dag van de Martelaren'.

Onze kamer is bijzonder. Hij is prima, maar heeft een raam dat uitkijkt op de gang. Tegenover ons is eenzelfde kamer en beide ramen kijken uit op een lichtkoker met bovenin een raam. Gelukkig hebben we wel luxaflex, zodat zowel de overburen als wij toch privacy hebben. Als we eenmaal op de kamer geïnstalleerd zijn is het pas 8 uur 's avonds, maar voor ons is het dan 2 uur 's nachts. Na het opstaan om kwart over vijf vinden we dat de dag wel lang genoeg is geweest en om kwart voor negen liggen we in bed.

Midden in de nacht, om half twee, schrikken we wakker van een hard alarm. Drie keer achter elkaar klinkt een luid noodsignaal dat een keer of vier herhaald wordt. We denken dat het brandalarm is, staan snel op en schieten wat kleren aan. Ik ga naar beneden om te informeren wat er loos is. De nachtportier kijkt me aan met een blik die hij waarschijnlijk altijd opzet als dronken mensen onwaarschijnlijke verhalen vertellen. Over welk hard alarm heb ik het? Hij heeft niets gehoord, er dreigt geen gevaar en ik kan gerust gaan slapen. Wel lopen vanuit de hal dikke kabels naar de straat waar inmiddels harde feestmuziek klinkt. Omdat ik de enige verschrikte gast in de hal ben, ga ik maar naar boven en stappen we weer in bed. Panamezen slaan misschien wel luid alarm voordat ze aan een feestje beginnen.

[9-1-2014]

Voor vandaag staat een stadsexcursie in Panama-stad op het programma. Met Gustavo gaan we eerst naar de Miraflores sluizen, een van de drie sluizen van het Panamakanaal. Er is een uitzichtplatform waar je kan kijken hoe de gigantische schepen door de sluizen worden geloodst. Aan beide oevers liggen rails, waarop locomotieven rijden. Die worden vastgemaakt aan het containerschip en zo wordt het schip precies in het midden van de sluis gehouden. Het is een fascinerend gezicht om te zien hoe eerst de sluis volloopt, daarna de deuren opengaan en helemaal wegklappen in de sluismuur en ten slotte het grote schip dat maar net in de sluis past, de sluis invaart. Er zijn twee sluizen naast elkaar, elk bestaande uit drie kamers.
Verderop zijn de Pedro Miguel sluizen die de schepen naar het hoogste punt bij het Gatun meer brengen. Richting Caribische zee en Atlantische oceaan is dan ook weer een sluizencomplex om de schepen op het lagere niveau daar te brengen. Bij de Miraflores sluizen is ook een mooi en informatief museum over de bouw van het kanaal met de gebruikte hulptreinen en –boten en de flora en fauna van het gebied. Het regenwoud naast het kanaal is van belang om het landschap intact te houden en wordt dus goed beschermd. In andere zalen kan je zien hoe de regie vanuit de controlekamer verloopt en wat de toekomstplannen zijn.