[10-3-2014]

Foto: de drie vulkanen Agua, Fuego en Acatenango gezien van het uitzichtpunt.

Vanuit Antigua beklimmen we de Pacaya vulkaan. Het is een spectaculaire vulkaan en een van de actiefste in Guatemala. Nadat de vulkaan zich een eeuw lang slapend had gehouden, kwam er een grote eruptie in 1965 en sindsdien is de vulkaan voortdurend actief. In 2010 heeft een enorme eruptie plaatsgevonden waarbij stenen en as tot 1,5 km hoog werden gespuwd. Zelfs Guatemala stad werd met een 8 cm dikke as- en zandlaag bedekt. In de dorpjes rondom de vulkaan gingen de oogst, het vee en de huizen verloren.
We worden om zes uur opgehaald en als het busje helemaal vol zit met ons en anderen die gemiddeld genomen zo’n 35 jaar jonger zijn dan wij, gaan we richting Pacaya vulkaan. Na anderhalf uur rijden, worden we opgewacht door Rudolfo die zegt dat hij onze gids is, dat onze groep de ‘tigres’ heet en dat we 8 km gaan lopen. We hebben gisteren nog geprobeerd om bij Adrenaline Adventure die de tour voor Sacbé – de reisagent voor Guatemala – organiseert, informatie in te winnen, maar dat bureau is sinds onze aankomst op zaterdag nog niet open geweest. We zien er een beetje tegenop om met zo’n grote, jonge groep op stap te moeten en we weten ook eigenlijk niet wat ons te wachten staat. We maken ons ook ongerust over het feit dat iedereen vestjes aanheeft en wij de jasjes weloverwogen thuis hebben gelaten. We hebben iets gezien over 2.500 m en daar kan het natuurlijk best koud zijn, maar ja veranderen kunnen we het toch niet meer.

[10-3-2014]

Foto: als de tocht naar boven je te zwaar valt, kan je een paard huren.

Ik schiet Rudolfo aan en zeg dat ik vragen heb. Gaan we dezelfde weg heen en terug? Ja. Dus als we het onderweg niet meer zien zitten, kunnen we wachten tot de groep terugkomt. Dat kan, maar dat is wel erg zonde. Als we het lopend niet aandurven, kunnen we met een paard naar boven. Tweede vraag. Zijn er steile stukken met afgronden, want Rik heeft hoogtevrees? Op één punt, maar daar is het pad erg breed en dus geen probleem.
We besluiten ondanks alle twijfels toch maar te beginnen en te zien hoe ver we komen. Het eerste stuk is een steil, stenig stuk en Rudolfo gaat in een noodtempo naar boven. Rik loopt gelijk mee en ik volg. Aan het eind van het stenen stuk zijn we buiten adem en Rudolfo lacht omdat iedereen buiten adem is. Kennelijk was het eerste stukje een grapje, want daarna houdt Rudolfo een normaal tempo aan.

[10-3-2014]

Foto: het bos met de vulkanische bodem tijdens onze tocht naar boven.

De rest van de klim valt zat mee en is ook voor terug geen enkel bezwaar omdat er nergens gladde stukken zijn. We stoppen bij een prachtig punt waar je uitzicht hebt op de inactieve hoge Agua, de actieve Fuega en de Acatenango vulkaan. Na nog een tijdje klimmen krijgen we zicht op de hoogste krater van de Pacayo die 2.500 m is. Wij klimmen van 1.700 naar 2.300 meter. We lopen de hele weg door een bebost gebied met leuke plantjes. Deze kant is begroeid, omdat bij de uitbarsting in 2010 hier alleen as is gedumpt en de lava aan de andere kant ligt. De bladeren van de bomen en de kruidachtige planten zijn wel verbrand, maar de bomen hebben de eruptie overleefd en de kruiden zijn inmiddels weer terug.

[10-3-2014]

Foto: de Pacaya vulkaan met op de voorgrond lava uit 2010 en van acht dagen geleden.

Later komen we op een kaal stuk en dan hebben we prachtig zicht op de opengebroken krater van de Pacaya vulkaan. Acht dagen voor onze komst is de vulkaan uitgebarsten en is het park drie dagen dicht geweest. We zien een groot vers lavaveld liggen en een heel recente lavalaag van de heftige uitbarsting van acht dagen geleden. Verderop ligt lava van de uitbarsting van 2010. Rudolfo wijst nu waar het eindpunt van onze wandeling is en daarvoor moeten we over een hoge, smalle kam of via een steil pad de diepte in duiken en dan later omhoog klimmen. Rik ziet beide opties niet zitten en blijft achter. Ik ga wel verder mee, maar durf het steile pad eigenlijk ook niet af.
Voordat ik me kan bedenken, steekt Rudolfo zijn hand uit en met een stevige hand van Rudolfo en de wandelstok in de andere hand voel ik me heel veilig en ben ik samen met Rudolfo als eerste ver voor de rest van de groep beneden. We lopen over de grote lavastenen uit 2010. De lava is warm door de oppervlakkig gelegen magmakanalen eronder en op sommige punten komen zwaveldampen naar buiten of kan je onder de stenen de roodgloeiende lava zien. Ik kan trouwens geen kwaad meer doen bij Rudolfo, zijn vrouw en ik zijn naamgenoten.
Na de hete lava klimmen we via een heel steil en gruizig glijpad – leve de wandelstokken – weer omhoog. We lopen over een smal pad naar de top waar net van de andere kant een groep mensen te paard aankomt. Je krijgt tranen in je ogen als je ziet hoe stumperig ze van de niet eens zo grote paarden afgetild worden. Op de rand waar we overheen lopen, zien we opnieuw een verse lavalaag, die van een maand geleden is. Het pad terug is echt gemakkelijk en op sommige stukken kan je je in de zanderige lava een beetje laten glijden.

[10-3-2014]

Foto: San Vicente Pacaya aan de voet van de Pacaya vulkaan, een uiterst gevaarlijke ligging.

Rudolfo woont in een dorp vlakbij de vulkaan en heeft al vijf keer een nieuw huis moeten bouwen. Van verhuizen kan geen sprake zijn. De overheid draagt niets bij en dan is het voor de meeste mensen financieel onmogelijk.