[5-4-2014]

De dag in Monteverde is een drukke dag. 's Morgens gaan we met gids naar het Santa Elena Reserve, na terugkomst gaan we zelf naar Monteverde Park en 's avonds gaan we nog voor een nachttour. We hebben dus nauwelijks tijd om op onze gerieflijke kamer door te brengen.

[5-4-2014]

Het Santa Elena Reserve is het kleine zusje van Monteverde Park. Het park is door de staat in continue bruikleen gegeven aan de Hoge School van de gemeenschap Santa Elena. In 1989 is een gebied van 310 ha beschermd als nevelwoud. Met ondersteuning van een Canadese non-profit organisatie wordt het gebied nu door de lokale gemeenschap beheerd. De bevolking wilde het gebied beschermen en behouden en tegelijkertijd de gemeenschap laten profiteren van de ontwikkeling van toerisme. Alle opbrengsten gaan naar de bescherming van het park en naar onderwijs aan de gemeenschap. Een prachtig praktijkvoorbeeld van hoe natuurbehoud moet werken: bescherming van de omgeving die tegelijk dient als middel van bestaan.

Monteverde en Santa Elena zijn beroemd vanwege het nevelwoud. Op lagere, tropische, vochtige delen groeit het regenwoud, op grotere hoogte (we zitten nu op 1.600 m) groeit het nevelwoud. Dat heet niet voor niets zo. De bergen zijn vrijwel altijd in wolken gehuld die voor een altijd vochtige omgeving met vrijwel altijd nevel en geregeld regen zorgen. Vanwege al het water groeit hier overal alles. Op de dag dat wij er zijn doet het nevelwoud zijn naam eer aan. Zo in het vroege ochtendlicht met de overal langstrekkende nevelflarden heeft het mysterieuze dichte bos veel weg van de bossen die je je bij Tolkien voorstelt.

[5-4-2014]

Foto: een piepkleine kolibrie, mogelijk de purple-throated mountaingem (purperkeeljuweelkolibrie), in een piepklein nestje, gefotografeerd door de telescoop van Elliot.

Alles is groen, de grote, hoge bomen zijn dicht begroeid, door de wind zie je takken en bladeren op geheimzinnige wijze bewegen en overal klinken geluiden. De eerste vogel die we horen draagt de bijnaam 'squeaking door (krakende deur) bird'. Het is hier onwaarschijnlijk indrukwekkend en groots, maar je wilt hier 's nachts niet in je eentje ronddwalen.
In zo'n donker en dicht bos zijn op een mistige dag meer vogels te horen dan te zien, maar Elliot, onze gids, weet toch iets heel leuks te vinden. Op zijn aanraden wachten we een poosje bij een nest van een kolibrie, dat er voor ons net zo uitziet als alle andere plukken mos. De kolibries maken hun nest van mos en spinnewebdraden voor de stevigheid. Moeder kolibrie is ontbijt aan het zoeken en wordt door Elliot snel terug verwacht. En inderdaad, even later zien we uit het piepkleine bundeltje mos, een kopje met een heel lange snavel steken. Elliot vertelt nog een leuk verhaal over de kolibrie. De kolibries zuigen met hun lange snavel de nectar uit de bloemen en betalen de bloem terug door de pollen te verspreiden. Maar er gebeurt meer. In de bloem wonen mijten en die gebruiken de kolibries als openbaar vervoer. Zoals iedereen weet moet je voor vervoer betalen. Hoe betalen de mijten? De pollen gaan ook in de neusgaten op de snavel van de kolibrie zitten en dat verstopt. Met hun snelle stofwisseling die de 50-80 vleugelslagen per seconde vragen, kunnen ze dat niet gebruiken. De mijten eten de pollen uit de neusgaten en houden ze zo schoon voor de kolibrie.

[5-4-2014]

Foto: waarschuwingsbord voor overstekende jaguars en poema's. We hebben ze niet gezien.

Omdat orchideeën meestal als epifyt hoog in een boom groeien, kan je de bloemen slecht zien. Hier hebben ze de orchideeën naar beneden gehaald in een tuin bij het park vol bijzondere orchideeën. Terug van de wandeling bekijken we in het bezoekerscentrum nog een film die met verborgen camera’s in het park gemaakt is. Dan kunnen we zien dat de poema hier echt voorkomt. Ook de film waarin allerlei gecamoufleerde dieren meespelen is erg leuk.