[26-1-2014]

Foto: aanhangers in partij-shirts zwaaien met partijvlaggen.

In de koloniale tijd werd Costa Rica omschreven als de armste en ellendigste Spaanse kolonie van heel Amerika. Het was een onderdeel van het Rijk Nieuw Spanje, maar lag ver van de hoofdstad in Guatemala, mocht niet handelen met Panama en had zelf geen goud of zilver. Daarnaast was de omvang van de inheemse bevolking te gering om voldoende arbeidskrachten te leveren. Landeigenaren moesten veel werk zelf doen, waardoor het ontstaan van grote hacienda's niet mogelijk was. Omdat Spanje zich niet met het gebied bemoeide, ontstond er geen rijke klasse van Spaanse afkomst die de inheemse bevolking onderdrukte en ontwikkelde Costa Rica zich tot een soort plattelandsdemocratie. In 1821 werd Costa Rica, net als de rest van Centraal-Amerika, onafhankelijk en maakte als provincie onderdeel uit van de Federale Republiek van Centraal-Amerika, die weinig zeggenschap had in het veraf gelegen Costa Rica. Uiteindelijk trok Costa Rica zich in 1838 terug uit de Federale Republiek en verklaarde zichzelf autonoom. Vergeleken met andere landen in Centraal-Amerika is Costa Rica altijd een vreedzaam en politiek stabiel land geweest. De laatste bloedige strijd met 2.000 doden was de gewapende opstand in 1948 geleid door José Figueres Ferrer en gericht tegen de verkiezingen en de twee kandidaten. Na de overwinning zetten de rebellen het gehele militaire apparaat overboord, lieten een nieuwe grondwet vervaardigen en schreven nieuwe verkiezingen uit. Figueres werd een nationale held en won de verkiezingen. Alle verkiezingen daarna worden omschreven als vreedzaam en transparant.

Verkiezingstijd

Op 2 februari zijn er nieuwe verkiezingen waar zes partijen aan meedoen. Dat krijgen we luid en duidelijk mee. Op de dag dat we in San José zijn, passeert om de haverklap een stoet luid toeterende auto's, voorzien van partijvlaggen en vol partijleden in partij-T-shirts. Toch anders dan bij ons.

Verder met de geschiedenis

Aan het begin van de 17e eeuw was San José een onbetekenend dorp. De belangrijkste stad was Cartago, waarvandaan smokkelaars en zwarthandelaren werden verbannen naar de vallei rond San José. De ballingen verzamelden zich in eenvoudige woningen in een stadje dat de naam van de lokale beschermheilige kreeg, San José. Na de onafhankelijkheid ontstond een bloedige strijd tussen de vier belangrijke steden (San José, Cartago, Heridia en Alajuela) over de controle van de regio. In 1823 werd deze strijd gewonnen door José Ramirez die de slag in het Ochomogo Gebergte won, daarna direct doorstootte naar Cartago, die stad overwon en San José tot hoofdstad van het land uitriep. Niet iedereen was daarmee tevreden en in 1897 werd San José door een coalitie van Cartago, Heredia en Alajuela aangevallen. De regering werd afgezet, maar de strijd werd voortgezet en uiteindelijk won San José. Sindsdien is San José steeds de hoofdstad van Costa Rica gebleven. Intussen bracht na de tabak ook de koffie-industrie welvaart naar de stad. Het eens zo onooglijke dorp kreeg verharde wegen met straatverlichting, er kwam een tramlijn en de stad was de derde in de wereld waar openbaar elektrisch licht werd aangelegd. Ook bij de aanleg van een telefoonnetwerk was San José een voorloper.
Na de Tweede Wereldoorlog maakte San José een groeispurt door en kleinere steden in de omgeving werden opgeslokt. Om plaats te maken voor nieuwbouw werden veel 19e eeuwse gebouwen gesloopt.

[26-1-2014]

Foto: Plaza de la Cultura.

San José is een aangename en, door alle aanwezige politie, veilige stad om een dag in zoek te brengen. Na het uitstekende ontbijtbuffet met heerlijke zelf te bakken wafels, gaan we de stad in om alle bezienswaardigheden te bekijken. We beginnen bij de Plaza de Morazon die vlak bij het hotel is en lopen via de centrale winkelstraat naar de Plaza de la Cultura waar diverse musea en het Teatro Nacional gevestigd zijn.

[26-1-2014]

De markt, de Mercado Central, is vanwege de zondag jammer genoeg gesloten.

[26-1-2014]

Bij het Parque de La Merced staat de grote roze La Merced kerk. Het is een hoge, langgerekte kerk met schitterend beschilderde pilaren. Achter het altaar zijn glas in lood ramen, de rest van de ramen zijn van gekleurd glas. In de kerk staat nog een grote kerststal. In de kerststal liggen schoolspulletjes, die waarschijnlijk bij het opruimen van de kerststal aan arme gezinnen gegeven worden.
Als we de kerststal fotograferen komt de bewaker op ons af, hij wil ons nog iets moois laten zien. Op de binnenplaats van de kerk staat ook een kerststal met Jozef, Maria, het kindje en de drie wijzen die allemaal van doorschijnend plastic zijn gemaakt. Het plastic van het engeltje boven de kerststal is kapot. Binnenin lopen draden om de kerstfiguren in het donker te verlichten. Het is zo ontroerend lelijk en kitscherig. Prachtig om te zien en reuze aardig dat de bewaker ons zo vriendelijk mee naar buiten nam.

[26-1-2014]

Foto: lotenverkoper.

Ook op zondag is er veel leven in de stad. Er zijn veel mensen op straat en het is behoorlijk rumoerig omdat verkopers hun koopwaar luid aanprijzen en lotenverkopers de winnende getallen roepen.

[26-1-2014]

Bij het Parque Nacional staat de kathedraal, die licht, hoog en langgerekt is en mooiere glas in lood ramen, maar simpelere pilaren dan La Merced heeft.

[26-1-2014]

Via het Parque Central met zijn koepeltje gaan we naar de Plaza de la Democracia waar ze rode en blauwe versieringen in de boom hebben gehangen en waar ook de Asamblea Legislativa aan ligt.

[26-1-2014]

Foto: tempeltje met op de achtergrond Casa Amarilla, het Gele Huis.

Aan de Plaza de la Democracia staat de derde kerk van vandaag, La Soledad, waar een vrolijke mis met zingende kindertjes is. Bij het Parque de España worden de relaties tussen Spanje en Costa Rica en het 500 jarig jubileum van Columbus' komst gememoreerd. Tegenover het park staat het gele huis, een van de weinige echt mooie koloniale gebouwen. In het gebouw van de Instituto Nacional de Seguridad zit op de 11e verdieping het jade museum, maar helaas is dat op zondag dicht.

[26-1-2014]

Bij een piepklein rommelwinkeltje proberen we een (dunne) poncho te kopen. De weggooi Action poncho van Rik van 69 cent is na het natte avontuur in Tortuguero gescheurd en we hebben nog lang te gaan. In het winkeltje weten ze zeker dat ze poncho’s hebben en in alle voorraadzakken wordt diep gegraven. Er komen leuke Mickey Mouse kinderregenjasjes tevoorschijn. Heeft Rik weinig aan, maar het zoontje van een van de winkeldames vindt het leuk. Hij rukt alle jasjes uit de verpakking en past ze aan. Zijn moeder zoekt intussen binnen en het jongetje luistert volstrekt niet naar de andere dame en maakt alle nieuwe verpakkingen open. Eind van het liedje: geen poncho en een grote verzameling uitgepakte Mickey Mouse jasjes.

[26-1-2014]

's Middags gaan we naar het nationale museum dat zo interessant is, dat ze ons er om sluitingstijd uit moeten zetten. Vooral de vlindertuin en het gedeelte over de precolumbiaanse tijd zijn prachtig. Heel leuk zijn de driepoottafels die metates genoemd worden. Ze worden voor van alles en nog wat gebruikt en afhankelijk van het gebruik varieert de versiering. De aardewerk potten, de vroegste tweekleurig, de latere polychroom, zijn er in de meest fantastische vormen. De goudzaal moeten we vanwege de tijd gehaast doen. Het nationale museum is gehuisvest in het voormalige fort dat er middeleeuws uitziet, maar pas in 1923 klaar was en in 1948 (na het afschaffen van het leger) alweer buiten gebruik is geraakt.