[9-2-2014]

Foto: jabiru, de enige keer tijdens deze reis dat we deze allergrootste ooievaar zien. Op de voorgrond de black-bellied whistling duck (zwartbuikfluiteend).

's Middags neemt Dennis ons nog mee naar de boerderij van een vriend waar ze een onbruikbare waterpoel hebben. Mag de poel nutteloos zijn voor de boerderij, de vogels zijn er blij mee. We zien er overstelpend veel vogels: duizenden fluiteenden, roze lepelaars, ooievaars en onze grote vriend en grootste ooievaar die er bestaat: de jabiru met zijn grote zwarte snavel en rode kraag.  Al met al een lange en volle dag waarin we veel zien, dankzij Dennis onze privé-gids.
Eigenlijk zouden we het wel de dag van de lange staarten kunnen noemen. De allermooiste vogel van vandaag is de vogel uit het vogelboek die je nooit in het echt denkt te zien: de wenkbrauwmotmot (turquoise-browed motmot). Eerst zien we hem met Dennis, maar later ’s middags zien we hem ook zelf nog. Het is een prachtige, kleurige vogel met twee lange staartdraden met aan het uiteinde turquoise oplichtende vlakjes. Ook de vrij bescheiden langstaartmanakin (long-tailed manakin), die zwart is met een klein rood kapje, heeft gekozen voor enorme staartdraden, die gezien zijn grootte bijna overdreven lijken. Vandaag pronkt ook de zwaluwstaartkoningstiran (scissor-tailed flycatcher) met lange staartveren die hij voortdurend als een schaar in- en uitvouwt.

[9-2-2014]

Foto: zonsondergang bij het mooie vogelgebied.

Na een volle dag gaan we ons verdiende hapje eten halen in het restaurant. We stellen ons in op een buffet. Net als gisteren hebben we het weer fout. Geen buffet. Maar, ook nu krijgen we geen menukaart. We kunnen kiezen tussen typical (rijst, bonen, groente, kaas, bakbanaan en vlees of vis), een hamburger of een sandwich. Waarom ze een menukaart hebben, weten we nog steeds niet.

Naamgeving Rincón de La Vieja

Ik heb nog niet vermeld hoe Rincón de La Vieja (hoekje/plekje van de oude vrouw) aan zijn naam komt. Er was eens een lief en vast ook mooi meisje dat verliefd werd op een jongeman. De vader van het meisje zag de aanstaande schoonzoon niet zitten en gooide de arme jongen in de vulkaan. Het meisje was zo verdrietig dat ze zich afzonderde en een kluizenaar werd die helende krachten bezat. Waar die helende krachten vandaan kwamen, vermeldt ons verhaal niet. Het meisje hield het lang vol en veranderde vanzelf in een oude vrouw waar nog steeds stromen mensen naar toe kwamen om dankzij haar helende handen van mysterieuze kwalen te genezen. Zo zie je maar hoe nuttig het kan zijn om af en toe een schoonzoon in de vulkaan te gooien!