[28-3-2014]

Foto: aankomst in Caye Caulker. De ferry naar Caye Caulker ziet er heel anders uit dan we ons voorstellen.

We rijden vanaf Placencia tot aan Belmopan dezelfde weg terug en gaan dan verder noordwaarts naar Belize-stad. De stad maakt een rommelige indruk met smalle, drukke en onoverzichtelijke straatjes vol mensen en kramen. We worden naar het dock gebracht en krijgen van Rubio, de chauffeur, een retourticket voor de boot naar Caye Caulker. We zijn al om twaalf uur bij de haven en de boot vertrekt pas om half twee, dus we zijn ruim op tijd. De tocht duurt een klein uur.

Caye Caulker is een klein tropisch eiland in de Caribische Zee, 7 km lang (N-Z) en minder dan 1 km breed (O-W). Een plek die wij met volle overtuiging over zouden slaan, ware het niet dat het reisbureau ons dit aangeraden heeft omdat het de beste plek is om zeekoeien te zien en omdat ze hier glasbodemboten hebben, waarmee je als niet-snorkelaar toch van het bijzonder soortenrijke rif kan genieten. Het loopt volstrekt anders.

[28-3-2014]

Foto: de stoffige hoofdstraat van Caye Caulker.

Na aankomst gaan we op weg om tourtjes voor de volgende dag uit te zoeken. Althans dat zijn we van plan, maar dan blijkt dat de kamerdeur niet op slot kan. De hotelbaas krijgt de deur ook niet zo dicht dat Rik hem niet meteen weer open krijgt. De oorzaak is ook duidelijk. De plaat in de deurlijst is diep ingedeukt en pakt niet meer. Volgens de man geeft dat niets. We kunnen gewoon weg, er hangt een bewakingscamera. No way. We gaan niet weg voor er een oplossing is. Hij protesteert dat er geen andere kamers zijn, maar dat lijkt me niet ons probleem. Hij besluit dan maar het slot te repareren en vertrekt om spullen te halen. Even later is hij terug en monteert een nieuwe plaat in de deurlijst. Nu sluit onze deur wel.

Geen glasbodemboot

De zoektocht naar tourtjes verloopt moeizaam. Alle (dure) zeekoeientours zijn inclusief relaxen en lunchen op een strand en snorkelen. Dat betekent dat voor ons de helft van de tour leuk is en de andere helft niet. Dat is een beetje zonde geld. Einde verhaal zeekoeientocht. We informeren naar de glasbodemboot die ons door Avila beloofd was. Daar zijn ze heel verbaasd over; van zo'n boot weten ze niets. Alleen de manager bij het hotel weet waar we het over hebben. Francis heeft een glasbodemboot. Hij gaat gelijk bellen. Francis is er wel, de boot niet meer. We horen dat op een ander eiland, San Pedro, wel een glasbodemboot is, maar dat kost voor een retour 36 euro, bovendien is het risico groot dat hij net weg is, een groep heeft, stuk is of uitgerekend als wij er zijn niet vaart. Einde verhaal glasbodemboot.

Geen natuurtours

Het eiland wordt doorsneden door een kanaal (de split), die het eiland splitst in een zuidelijke helft met het stadje en alle toeristische activiteiten en een noordelijke helft met mangrovebos en meer landinwaarts struiken en bomen. Het noordelijkste puntje van het eiland is een natuurreservaat en op het noordelijk deel komen veel vogels voor. Om het noordelijk deel te bereiken heb je een boot nodig. Regulier vervoer is er niet. Als we vragen naar natuurtours of vogeltours komt iedereen aan met dezelfde naam: Ellen McRae. Dat blijkt een gezette, overjarige hippie te zijn met wijd uitstaand grijs haar, gekleed in een oversized t-shirt dat onder de vlekken van het eten zit, waaronder we een korte broek vermoeden. Ze is uitermate vriendelijk en wil ons graag helpen, maar heeft morgen de hele dag een groep. Mocht de groep besluiten de tocht naar zondag te verplaatsen, belt ze ons meteen. Ze piekert nog of we mee kunnen in de boot, maar die zit eigenlijk ook al te vol. Ze wil echt graag helpen, maar is al bezet. We vinden niemand met een boot die ons wil brengen. Einde verhaal natuurtour of vogeltour dus. Als we bij de split kijken, valt het stukje water dat je moet overbruggen mee en we informeren bij een lokaal iemand of je aan de overkant kan komen. Het antwoord: wachten tot er een boot langs komt en wuiven. Als de boot goede zin heeft, zet hij je dan over. Ook bij het hotel bevestigen ze dat en ze vertellen erbij dat de barman van het restaurant bij de split je wel even helpt om over te komen. We besluiten om morgen te proberen de split over te komen en dan naar het natuurreservaat op het noordelijk deel te wandelen.

Has the chief died?

We hebben een langdurig diner. Na het bestellen van het eten zitten we te wachten; er gebeurt helemaal niets. Aan een nabijgelegen tafel vraagt een Amerikaan die ook niets te eten krijgt aan de serveerster: ‘Has the chief died?’. Na een tijd verschijnt eindelijk de serveerster. Niet met eten, maar om te vertellen dat de rijst op is. Is knoflookbrood ook goed? We hebben curry besteld en de rauwe sla geskipt, maar die kunnen ze hier niet vervangen door groente. Curry met knoflookbrood wordt toch wat kaal. We vragen naar aardappels. Nee, die zijn er niet…of wacht misschien toch… Ze gaat even vragen. Na weer een tijd zijn er aardappels. En na zo’n anderhalf uur krijgen we een bord met curry, aardappels en knoflookbrood. Prima eten dat wel, maar koffie of een toetje durven we niet meer aan.