[1-7-2012]
Foto: zonnebloemen richting Galati.
Vanuit Tulcea gaan we richting grens Oekraïne waar onze eerste stop in Odessa is. Vanaf Tulcea kunnen we direct naar het noorden, naar Izmaël in Roemenië, maar we zijn gewaarschuwd dat we die grensovergang beter niet kunnen nemen, omdat je daar altijd problemen hebt. We moeten een stuk omrijden, terug zoals we gekomen zijn en dan bij Galati de grens over. We kunnen dan niet rechtstreeks van Roemenië naar Oekraïne, maar moeten twee km door Moldavië. De weg is ten tijde van de Sovjet-Unie aangelegd, en toen hielden ze nog geen rekening met de huidige grenzen.
[1-7-2012]
Foto: het symbool van de verhuurder Gommer op ons busje.
Onze eerste grens vandaag is Roemenië uit - wat redelijk snel gaat - en Moldavië in. Moldavië in kost meer moeite. Allereerst zijn ze al niet tevreden over de autopapieren. Het nummerbord op het formulier is met de hand gecorrigeerd, altijd foute boel natuurlijk, maar gelukkig na wat onderhandelen maken ze daar verder geen probleem van. Ze vinden het wel raar dat Gommer (het verhuurbedrijf) zomaar een auto meegeeft zonder dat de eigenaar mee is. Dat doen verhuurbedrijven wel meer, maar maak ze dat in Moldavië maar wijs. Nadat de paspoorten door douane en politie bekeken zijn en ook de bagage geïnspecteerd is mogen we Moldavië in.
Waar is huurcontract?
Een afgewogen oordeel over Moldavië kunnen we niet geven, want na 2 km moeten we Moldavië weer uit. Het zou handig zijn geweest als ze van dat stuk een afgesloten transitstrook hadden gemaakt, maar dat heeft niemand hier bedacht. Moldavië uit blijkt een stuk lastiger te worden. Als die meneer Gommer dan zo gek is als wij beweren en zijn bus zomaar meegeeft, dan moeten we toch wel een document kunnen overleggen waaruit dat blijkt. Kortom ze moeten per se het huurcontract zien voordat we het land uit mogen. Uiteraard heeft de nette firma Gommer een keurig huurcontract opgesteld, maar M. vreest na wat gehaast zoekwerk dat het huurcontract veilig in de la thuis ligt. Groot probleem dus. Gelukkig staan er bij de grens twee vriendelijke EU-helpers. Of ze er staan omdat Moldavië bij Europa wil horen en nog veel moet leren, of om de grensovergang te versoepelen tijdens het EK voetbal weten we niet, maar we zijn blij met ze. Maar één ding is duidelijk: zonder huurcontract kunnen we het vergeten om verder te komen, dan kunnen we rechtsomkeert maken naar Roemenië en daar wachten tot we op een of andere manier het huurcontract in handen hebben.
Fax brengt voorlopig uitkomst
De mobiele telefoon van M. en een uiterst behulpzame Gommer (op zondag) bieden uitkomst. Gommer faxt het huurcontract naar het faxnummer van de Moldavische grens. Het is duidelijk dat je op deze manier geen snelle doortocht hebt, maar na een poosje is er een gefaxt huurcontract en na grondige bestudering ervan moet ook de Moldavische douane toegeven dat meneer Gommer het echt goed vindt dat we in zijn busje rijden. Van de EU-helpers krijgen we nog een waarschuwing mee. De Moldaviërs nemen nog wel genoegen met een fax, maar ze kunnen zich niet voorstellen dat ze in Oekraïne geen origineel willen zien. Hij wenst ons veel succes.
O jee, vrouwelijke douane
We komen bij de Oekraïense grens waar we een vrouwelijke douanier treffen. Je herkent het type meteen al: strak mantelpakrokje met strak jasje onder een hoofd waarvan de ogen al bij voorbaat uitstralen dat ze je gaat pakken als ze ook maar enigszins de kans krijgt. Souplesse of vermogen om mee te denken zijn ver te zoeken. Er moet 2000 jaar achterstand in autoritair gedrag ingehaald worden. Ze vraagt de papieren en vraagt of M. de eigenaar van de auto is. Nee, Gommer is de eigenaar. Dat is wat haar betreft einde verhaal. M. moet de eigenaar zijn. Je mag Oekraïne niet in als je niet de eigenaar van de auto bent. Het maakt niets uit wat we zeggen of het huurcontract laten zien, huurauto's komen Oekraïne niet binnen. We beginnen nu toch wel ongerust te worden. Het is natuurlijk een belachelijke regel, maar dat is absoluut geen reden dat het niet waar zou kunnen zijn. Na nog wat gegrom gaat ze met de papieren naar kantoor. Na een hele tijd komt ze terug. Of M. het chassisnummer kan laten zien. Dat lijkt ons een goed teken. Waarom zou je een chassisnummer willen weten van een auto die je wegstuurt, maar ja bij deze grens kan je alles verwachten. Na weer een hele tijd komt ze terug. Van haar baas mogen we toch het land in, dus we mogen door...naar de politie.
Gemoedelijke politie
De politie komt gelukkig in de vorm van een gemoedelijke dikbuikige man (doorgaans een stuk soepeler in de omgang). Tot onze opluchting geeft hij de autopapieren meteen terug. Na controle van de paspoorten moeten we alle vier een formulier invullen waarop staat dat je dat formulier altijd moet kunnen tonen in Oekraïne en dat er wat zwaait als je het niet meer hebt. De politie neemt vervolgens dat formulier weer in en we krijgen het niet terug. We hopen maar dat dat klopt. Dan mogen we eindelijk door de slagboom en zijn we na vier uur grens toch nog Oekraïne binnen gekomen.
Slechte weg
Omdat de weg vreselijk slecht begint in Oekraïne en we nog 300 km te gaan hebben, skippen we alle bezienswaardigheden. Onderweg lopen we volledig vast in een kustplaats waar iedereen vandaag schijnt te zijn geweest en nu tegelijk naar huis wil. We staan tijden vast in een niet bewegende file. Achteraf blijkt dat we onder meer voor een brug en/of een spoorwegovergang hebben moeten wachten.
Gemoedelijke politie
De politie komt gelukkig in de vorm van een gemoedelijke dikbuikige man (doorgaans een stuk soepeler in de omgang). Tot onze opluchting geeft hij de autopapieren meteen terug. Na controle van de paspoorten moeten we alle vier een formulier invullen waarop staat dat je dat formulier altijd moet kunnen tonen in Oekraïne en dat er wat zwaait als je het niet meer hebt. De politie neemt vervolgens dat formulier weer in en we krijgen het niet terug. We hopen maar dat dat klopt. Dan mogen we eindelijk door de slagboom en zijn we na vier uur grens toch nog Oekraïne binnen gekomen.
Slechte weg
Omdat de weg vreselijk slecht begint in Oekraïne en we nog 300 km te gaan hebben, skippen we alle bezienswaardigheden. Onderweg lopen we volledig vast in een kustplaats waar iedereen vandaag schijnt te zijn geweest en nu tegelijk naar huis wil. We staan tijden vast in een niet bewegende file. Achteraf blijkt dat we onder meer voor een brug en/of een spoorwegovergang hebben moeten wachten.
Gemoedelijke politie
De politie komt gelukkig in de vorm van een gemoedelijke dikbuikige man (doorgaans een stuk soepeler in de omgang). Tot onze opluchting geeft hij de autopapieren meteen terug. Na controle van de paspoorten moeten we alle vier een formulier invullen waarop staat dat je dat formulier altijd moet kunnen tonen in Oekraïne en dat er wat zwaait als je het niet meer hebt. De politie neemt vervolgens dat formulier weer in en we krijgen het niet terug. We hopen maar dat dat klopt. Dan mogen we eindelijk door de slagboom en zijn we na vier uur grens toch nog Oekraïne binnen gekomen.
Slechte weg
Omdat de weg vreselijk slecht begint in Oekraïne en we nog 300 km te gaan hebben, skippen we alle bezienswaardigheden. Onderweg lopen we volledig vast in een kustplaats waar iedereen vandaag schijnt te zijn geweest en nu tegelijk naar huis wil. We staan tijden vast in een niet bewegende file. Achteraf blijkt dat we onder meer voor een brug en/of een spoorwegovergang hebben moeten wachten.
[1-7-2012]
Uiteindelijk komen we na wat gezoek in Odessa - Goedele wil niets weten van de Oekraïne - om 10 voor 10 bij het hotel aan. Gelukkig krijgen we zonder probleem de kamersleutels. Onze kamers zijn zo groot als een postzegel. Er staat een bed in, maar de koffer past alleen dicht naast het bed. Openklappen lukt niet. We hebben wel een koelkast, maar die staat recht voor de schuifdeur naar de badkamer, zodat je langs de koelkast moet schuifelen om naar de wc te gaan. Mocht je op je eigen vrouw uitgekeken zijn, dan staat er genoeg opgedirkt vrouwvolk met een zeker beroep voor de deur. Je vrouw moet je dan maar zolang in de badkamer dumpen, want daar is dan geen plek meer voor.