[24-6-2012]

Via wegen die volgens onze kaarten niet bestaan, rijden we naar het zoutmijnengebied van Slanic. In de omgeving zijn zoutmeren waar een geneeskrachtige werking aan toe wordt geschreven, zoutbergen met een merkwaardige zachtgroene kleur en de Salina Unirea (de Unirea zoutmijn). De zoutmijn bestaat uit 14 trapeziumvormige kamers met een opening van 32 meter aan de basis en 10 meter bovenaan. De kamers zijn 54 meter hoog. Het totale oppervlak bedraagt 78.000 m² en de uitgegraven ruimte heeft zo’n 2,9 miljoen m³ zout opgeleverd.
De mijn is nu omgevormd tot toeristische attractie en dat zullen we weten ook. Voor de ingang staat een lange rij mensen keurig gedisciplineerd te wachten om naar binnen te gaan. Je bereikt de mijn via twee liften die in 3 minuten 208 meter diep gaan. Na een uur in de rij - S. en M. zijn afgehaakt, wij willen de mijn graag zien - gaan we opgepropt in een van de kleine liftjes zo schokkend en schuddend naar beneden dat je je afvraagt of deze rit wel verstandig is. De mijn is onvoorstelbaar groot en hoog en spaarzaam verlicht door lampen. De mijn is ingericht als gezellig uitje voor de hele familie: er zijn springkussens en skelters voor de kinderen, een buffet om wat te eten, een bar, een sportveld, een kamer met biljarts en een soort kunsttentoonstelling. Het klimaat in de mijn is wel even wat anders dan buiten in het doorgaans hete Roemenië: er is natuurlijke ventilatie, het is er altijd 12° en de luchtvochtigheid bedraagt 50%. Voor de gammele lift terug staan we opnieuw 50 minuten in de rij tussen geduldig wachtende Roemenen.