[24-6-2012]

Vanaf de moddervulkanen hebben we nog een lange rit te gaan naar Boekarest en we komen pas om half tien 's avonds bij het hotel aan. Daar wacht ons nog een lange aflevering van 'Computer says no'. Het inchecken gaat goed totdat de receptioniste begint over betalen. Nee, betalen doen we niet, we hebben voor alle hotels een prepaid voucher, dus betaald hebben we al. Volgens het systeem van de receptioniste is er niet betaald en voucher of niet, ze checkt ons niet in als we niet betalen en wij betalen niet. Gelukkig staat op de voucher een noodnummer van de internationale agent. Dat bellen we en we leggen het probleem voor. De mevrouw van het noodnummer zit ergens ter wereld in een auto, maar gaat meteen aan de slag. Tien minuten later belt ze terug en vertelt de receptioniste dat er betaald is (of wordt) en dat ze ons binnen moet laten. Geen denken aan. De receptioniste heeft een strenge baas en zij mag alleen contante betalingen accepteren, prepaid voucher of agent doen er niet toe. De mevrouw van het noodnummer gaat nu bellen met de baas van het hotel. Die neemt 's avonds geen telefoon op. De receptioniste mailt zich suf met haar baas, maar baas reageert niet en wij mogen - orders van de baas - niet zelf bellen met de baas. Het noodnummer belt opnieuw en om de receptioniste in beweging te krijgen geeft ze het creditcardnummer, maar 'computer says no' en de baas geeft niet thuis. Het noodnummer belt nu weer naar ons en raadt ons aan om vanwege de starre houding van het hotel toch maar te betalen, dan 'krijgen wij het geld wel weer terug'. Nee dus, aan zulke vage beloftes doen we niet. Na een uur onderhandelen verkeren we om half elf 's avonds nog steeds zonder diner in een serieuze patstelling. We besluiten maar om de Nederlandse agent op zijn noodnummer te laten bellen. Die neemt meteen op, beslist dat het geen enkel nut heeft om op zondagavond zelf naar het noodnummer te bellen omdat er toch niets meer gebeurt en belooft ons terug te betalen als wij nu aan de balie betalen en de rekening aan hem doorsturen. Dat is een werkbare optie. We betalen onder protest de receptioniste, beloven de baas en zijn hotel zwart te maken en hebben om 11 uur eindelijk een kamer. Het diner hebben we noodgedwongen maar overgeslagen.

[25-6-2012]

De volgende morgen start een verse receptioniste een nieuwe aflevering. We moeten voor vanavond opnieuw betalen, anders worden we om 12 uur uit de kamer gezet. Dat kan wel en niet. We hebben elektronische pasjes, dus die kan je heel gemakkelijk blokkeren, maar daarentegen hebben we onze koffers met twee stalen kabels aan elkaar en aan de verwarming vastgezet. We leggen de verse receptioniste uit dat haar baas beter heel snel het probleem op kan lossen, want dat wij anders wel heel erg boos worden. We laten een kopie van de voucher en een heel boze brief voor de baas achter en gaan de stad in. De receptioniste wil dat we wachten tot de baas om negen uur komt, maar dat lijkt ons niet de meest zinvolle dagbesteding in Boekarest.
We verwachten na al het gedoe geen enkele actie van de baas, maar als we 's avonds om zes uur uit de stad terugkomen, wacht een stralende receptioniste ons op. Het probleem is opgelost! We krijgen ons geld van de eerste nacht terug, excuses van de Roemeense agent en een fles wijn (en de kamer).

[25-6-2012]

Foto: Cantacuzino Paleis.

Boekarest is een grote, hete en drukke stad. De stad heeft veel grote en mooie gebouwen, maar er is ook veel verwoest. Onder het bewind van Nicolae Ceausescu werd het historische deel van de stad grotendeels verwoest. Oude kerken werden vervangen door de megalomane socialistische gebouwen van het Centru Civic, waarvan het Paleis van het Volk het bekendste is. Slechts enkele historische wijken werden behouden. De laatste 10 jaar zijn veel historische gebouwen weer hersteld en daar zitten werkelijk juweeltjes tussen, zoals Het Roemeens Atheneum, een concertgebouw uit 1888 dat onderdak geeft aan het filharmonisch orkest en dat naar George Enescu (beroemde Roemeense componist) is vernoemd en het Cantacuzino Paleis, in 1899 gebouwd door Grigore Cantacuzino, die als toenmalig minister president een uitermate elegante residentie liet ontwerpen. In het paleis zit tegenwoordig het George Enescu museum.

Natuurlijk bekijken we ook het Parlementspaleis, voorheen Huis van het Volk. Het is het grootste gebouw (350.000 m²) van Europa en op een of twee na het grootste gebouw ter wereld. Het gebouw is 270 bij 240 meter, 90 meter hoog en heeft 12 verdiepingen en 8 ondergrondse niveaus. Binnen bevinden zich 2000 zalen en kamers. Sinds 1994 zetelt het parlement in dit gebouw en wordt het deels verhuurd voor congressen. Het paleis is gebouwd op een heuvel in opdracht van de Ceausescu's, die een paleis wilden bouwen om bevriende staatshoofden te kunnen ontvangen. Voor de bouw van het paleis en de bijbehorende Boulevard van de Eenheid werden een complete woonwijk, een stadion, kunsthistorische kerken, kloosters en synagogen afgebroken. Het gebouw is geheel van Roemeens bouwmateriaal gemaakt. De complete productie van marmer in Roemenië was bestemd voor het paleis, wat tot gevolg had dat grafstenen van andere materialen gemaakt moesten worden. Als je in Boekarest bent, dan wil je dit megalomane bouwwerk natuurlijk zien. Het is niet mooi, begint ook hier en daar in verval te raken, maar eerlijk gezegd is het minder lelijk dan we verwacht hadden.