[13 en 14 mei 2015]

Foto: dit is niet de spoorlijn voor de internationale trein naar Warschau, maar een oude, niet meer in gebruik zijnde spoorlijn bij Bialowieza.

De trein van 19.37 uur naar Oberhausen is keurig op tijd en in vijf kwartier rijden we naar Oberhausen. Daar wachten we tot 21.38 uur op de trein naar Warschau die ook op tijd is. Beide keren staan we keurig bij de letter waar ons rijtuig hoort te stoppen opgesteld en beide keren stopt de trein op een volledig andere plek. Als we de coupé binnenstappen worden we begroet met 'Ah, ook wandelaars'. We zitten bij twee mannen die – in etappes – van Amsterdam naar Moskou wandelen en nu bij Passau gaan beginnen. Ze hebben alles bij zich inclusief tent en eten omdat ze verwachten dat er weinig is op het traject. Er komt nog een stel bij in de coupé: een collega van een van de mannen met zijn vrouw, die stomtoevallig dezelfde trein hebben geboekt. Het is echt een reuze gezellige avond en we zitten te praten alsof we elkaar al jaren kennen.

Wij rijden door tot het allerlaatste station van de trein, niet Warschau centraal station, maar Warschau Oost. Daar komen we met een klein half uur vertraging aan, wat niet erg is omdat we toch nog twee uur moeten wachten tot de bus gaat.
Rik installeert mij in de hal en gaat uitzoeken waar de bus vertrekt en geld tappen. We tappen gelijk veel, want de rest van de reis kunnen we moeilijk pinnen. Bij de supermarkt halen we broodjes, kefir en bananen voor de lunch. We vinden de bushalte en op platform 8 staat de bus keurig op tijd te wachten. Ik ga naar binnen en zorg voor mooie plaatsen. Rik blijft bij de bagage en legt die in het bagageluik. De chauffeur begrijpt mijn Pools meteen als ik uitleg dat mijn man de tweede persoon van het kaartje is, maar dat die buiten staat met twee grote rugzakken en vraag of hij het luik open wil doen.
De busrit duurt 4,5 uur, wat na de al lange treinreis een flinke tijd is. Ongeveer een uur voordat we in Bialowieza zijn, stapt iedereen uit de bus. Wij denken nog dat dat is omdat er ook een treinstation in de buurt is, maar een van de passagiers is zo vriendelijk om ons te vertellen dat we over moeten stappen op een andere bus. Iedereen stapt in de andere bus en dan gaan we weer verder.

In Bialowieza stappen we op de eindhalte uit. Iemand is meteen zo vriendelijk om ons de correcte weg naar het pension te wijzen. Dat is ongeveer nog 1 km lopen. Als we bij Gawra zijn, is er niemand bij de receptie, dus ik roep in de keuken om hulp. Iemand spoedt naar de balie en gaat de chef bellen. De dame spreekt alleen Pools, maar Rik heeft toch iets verstaan van 'full' en vraagt zich af of de kamer er wel is. Ik mopper nog dat hij niet zo pessimistisch moet zijn, maar hij heeft gelijk. Als de chef komt, zegt hij dat het pension vol is en we voor één nacht naar een ander huis moeten. Morgen krijgen we dan een mooie kamer in het pension. No way! We gaan niet na één nacht verkassen, we hebben ruim van tevoren geboekt en hij ziet maar dat hij het regelt. Hij praat als Brugman, maar dat helpt hem echt niet. Wij willen de man van ons reisbureau spreken die met een groep ook ergens in dit dorp is. Chef, die Stefan heet, gaat bellen, maar krijgt hem niet te pakken. Na nog wat bellen stelt hij voor ons naar een ander adres te brengen waar we wel vier nachten kunnen blijven. Het is maar 200 m verderop. Uiteindelijk zeggen we dat we meegaan om te kijken. We komen bij een schat van een mevrouw met een heerlijk optrekje boven in een gastenverblijf met ruimte, stoelen, tafel en douchecelletje. Tegen zoveel vriendelijkheid houdt geen boosheid het uit en we gaan akkoord.
We pakken snel wat uit en gaan op weg naar Inkat, het restaurant waar we in 2012 zo heerlijk hebben gegeten. Inkat bestaat nog steeds en de aardappelpannenkoeken met goulash staan ook nog steeds op de kaart, maar vandaag is al de volledige voorraad uitverkocht. We eten nu gevulde deegkussentjes. Zes stuks met verschillende smaken.