[7 augustus 2019]

Trekking naar German Camp

De vorige brief ben ik gestopt in de Arfak met de voorbereiding voor de trekking naar het hoog gelegen German Camp. We nemen alleen mee wat we voor twee dagen nodig hebben, maar aangezien slaapzak en slaapmatje nodig zijn, is dat toch aardig wat. We hoeven zelf alleen een dagrugzakje mee – en dat is voor de stevige klim al meer dan genoeg – de grote bagage wordt door dragers naar boven gebracht, net als ons eten en water voor de dagen boven. Zowel German Camp als het guesthouse worden gerund door Zeth Wonggor, een man die zeker vermeld dient te worden in de brief. In de jaren 90 kwam een Europese vogelaar hier voor het eerst en Zeth fungeerde als zijn gids. Toen de vogelaar verrukt de eerste paradijsvogel aanschouwde, legde Zeth zijn pijl en boog al aan om hem voor de vogelaar te schieten. De vogelaar kon hem nog maar net tegenhouden en Zeth begreep er niets van. Pas na lange tijd slaagde de vogelaar er in om Zeth duidelijk te maken dat hij de vogels wilde zien en fotograferen en dat het daarbij bleef. Vanaf die tijd heeft Zeth zich ontwikkeld tot onbezoldigd dorpshoofd en natuurbeschermer. Zeth is de enige, echte natuurgids hier, weet Engelse namen en spreekt een beetje Engels. Hij voedt ook de jeugd op, leidt anderen op tot gids en heeft de vrouwen geleerd om voor toeristen te koken. De jacht is hier gestopt, want als iemand iets zou schieten, komt Zeth het zeker te weten en niemand wil moeilijkheden met Zeth riskeren.

We starten uiteraard vroeg en in het donker met de trekking naar German Camp. Reden is, dat we onderweg stoppen bij de hide voor de kraagparadijsvogel (superb bird-of paradise) en daar moeten we vroeg zijn.

Jungle in de omgeving van de hide van de Superb Bird of Paradise

[7 augustus 2019]

Superb Bird of Paradise

We beginnen vroeg aan de trekkking naar het German camp (Arfak Mountains) omdat we onderweg stoppen bij de hide voor de kraagparadijsvogel (superb bird-of paradise). Als we net zitten zien we even een zwart kopje en een stuk hals van de vogel. Hij roept even wat en vliegt dan weg om niet meer terug te keren, alhoewel we nog uren op hem blijven wachten.

Dit zien we vanuit de hide van de Superb Bird of Paradise. De vogel wordt geacht op de boomstam te komen, maar hij laat zich vandaag niet echt zien.

Lunch nadat we lang vergeefs op de Superb Bird of Paradise hebben gewacht

[7 augustus 2019]

Steil omhoog

Onderweg naar het German Camp wachten we dus vergeefs op de Superb Bird of Paradise, maar we zien daar in de omgeving wel een andere paradijsvogel die op het nest zit. Het is de langstaartparadigalla (long-tailed paradigalla) met een prachtig gekleurd kopje, die goed over haar eieren waakt.
We lunchen ook ongeveer op die plek en gaan na de lunch aan het steile stuk omhoog beginnen en steil mag je het gerust noemen. Het is een inspannende klim met grote stappen omhoog waarbij veel stappen een stuk hoger zijn, dan mijn benen lang zijn. Gelukkig hebben ze wel hier en daar flinke treden gemaakt. Zeth staat erop dat ik mijn dagrugzakje aan hem afgeef. Dat heb je ervan als je de enige vrouw in de groep bent. Na een straffe klim vanaf de hide van anderhalf uur zijn we boven bij German Camp. ‘s Morgens beginnen we met een beetje regen die komt en gaat, maar gelukkig niet zulke buien als in Nimbokrang. ‘s Middags is het helemaal droog.

Vandaag zie ik veel meer vogels dan anders. Hoe dat komt? Zeth heeft een pointer. Dat is een groen laserlichtje dat ver schijnt en waar je mee aan kan wijzen in welke buurt een vogel zit. Als je een stukje onder de vogel schijnt, merkt die daar niets van en het helpt stumperige vogelspotters zo goed om een vogel te vinden. ‘s Avonds vertelt B. dat hij tegen zo’n lichtje is, omdat de vogel misschien dan wegvliegt en jij er dan verantwoordelijk voor bent dat anderen hem niet gezien hebben. Maar de dagen erna gebruiken zowel M. als B. toch geregeld het lampje om mij iets te laten zien. Ik ben meer dan tevreden met wat we op deze reis allemaal zien, maar tegen deze doorgewinterde vogelaars kan ik echt niet op. Het wemelt hier van de kleine vogeltjes die hoog in de boom altijd verscholen tussen de blaadjes zitten en zich flitsend snel verplaatsen. Zij zien die flitsvogels door de blaadjes heen, weten dan meteen wat het is en hoeven elkaar nauwelijks uit te leggen waar iets zit. Ik heb al honderd keer naar bewegende blaadjes gekeken, maar zie echt alleen bewegende blaadjes, terwijl zij de meest exotische vogelnamen naar elkaar overgooien. Zo’n lampje helpt dan om nog iets te zien en verder geniet ik van alles wat we wel zien.

Long-tailed paradigalla (langstaartparadigalla)

Mountain Owlet-nightjar (Bergdwergnachtzwaluw)

Orchidee onderweg naar het German Camp

Het wordt nevelig in de buurt van het German Camp

[7 augustus 2019]

German Camp

De klim naar het German Camp is de moeite waard geweest. We zitten nu op 1.800 m en middenin het regenwoud dat hier bestaat uit primair nevelbos. Van de hoge bomen hangen lange slierten korstmos en mos naar beneden en elke boomstam is een bos op zich, zoveel verschillende plantensoorten groeien er op. Mehd wijst op een klein stukje stam vijf verschillende soorten – niet bloeiende – orchideeën aan. Er staan ook verschillende kleine orchideetjes die wel bloeien en er staan planten die zo anders zijn dan wat ik ooit gezien heb. Ik heb geen idee wat het is, maar het komt alleen hier voor.

Ons onderkomen bestaat uit een grote tent met aan weerszijden een soort tafels die in bedbodems zijn verdeeld. Op die tafels rollen we de slaapmatjes en slaapzakken uit. Zo’n 40 meter van de tent staat een piepklein camouflagetentje en een soort uitklapstoeltje met in plaats van een zitting een wc bril met eronder een gat. In de reisbeschrijving stond dat alle basisvoorzieningen aanwezig waren, maar water of een kraantje valt daar kennelijk niet onder, want water is er niet. Geeft niet voor twee nachten als je op zo’n mooie plek bent. Naast onze tent is een overdekte grote tafel om aan te eten en daarnaast staat een tent waar de crew verblijft en eten maakt.

Boven lusten we best thee of koffie, maar helaas, vanmorgen is er iets mis gegaan in de afspraak en ontbrak de crew om ontbijt te maken en met Mehd samen in te pakken en nu ontbreken koffie en thee. Later komen we erachter dat ook het broodbeleg ontbreekt. In plaats van jam en pindakaas zijn er twee potten rode pastasaus meegekomen. Het koffie en thee probleem wordt snel opgelost: een van de jongens wordt teruggestuurd om het te halen. Hebben wij met z’n allen tijden gestumperd om boven te komen. In dik een uur, rent de jongen op blote voeten naar beneden en terug om de vergeten boodschappen op te halen.

Het German Camp. De tent links is de slaaptent. In de volgende tent wordt gekookt.

Sfeervolle omgeving van het German Camp

Uitzicht bij het German Camp

In de kooktent

[7 augustus 2019]

In de Arfak Mountains

De hoofdreden om naar het German Camp te gaan, is om in de Arfak Mountains op zoek te gaan naar o.a. de Black Sicklebill en de Vogelkop Bowerbird. De jungle zelf is overigens voor ons duidelijk ook een hoogtepunt. Alles is begroeid met vaak onbekende planten en bloemen en ook de insecten en uitzichten zijn bijzonder. Het mag dan geen fotografiereis zijn, het is hier buitengewoon fotogeniek. Of we ooit de namen van de planten zullen achterhalen is de vraag. Daarom hier een selectie zonder commentaar.

[7 augustus 2019]

Prieelvogels

Het programma is voor vandaag nog niet gedaan. We maken een kleine wandeling in de buurt van het German Camp en komen langs de prachtige onderkomens van de alleen op Vogelkop voorkomende prieelvogel, de bruine tuiniervogel (Vogelkop bowerbird). Prieelvogels zijn zeer merkwaardige vogels. Om een vrouwtje te verleiden bouwen ze geen nest, maar een soort hutje. De prieelvogels hier bouwen van takjes een ongelofelijk knap hutje van zeker 60 cm hoog met een ronde ingang en een echte binnenruimte. Voor het prachtige huisje wordt met zorg een tuintje aangelegd waarvoor allerlei spullen verzameld worden. Ze hebben ieder hun eigen smaak in inrichting. De eerste is meegegaan met de maatschappelijke ontwikkelingen en heeft vooral plastic rommel verzameld: plastic vuilniszakjes, reepjes plastic, verpakkingen, een zakje van de oploskoffie, plastic doppen, alles keurig gerangschikt. De tweede is op de gezonde toer en heeft stapels vruchten verzameld. De vruchten verkleuren bij rijpheid van rood naar blauw en de stapels blauwe en rode vruchten liggen op kleur gesorteerd, gescheiden van elkaar. Elders liggen nog lege vruchtschalen en gelige andere vruchten. Het ziet er erg ordelijk en opgeruimd uit. De derde heeft van alles en nog wat: stukjes blauw plastic, een rood plastic bakje, een wit plastic emmertje, rode netjes (waar bij ons sinaasappels in zitten), de bovenkant van een waterfles en ga zo maar door. Bij dit prieeltje is een hide en in de hide stappen we opnieuw een natuurfilm in.

Mehd heeft wat dingetjes verlegd en we zitten nog niet koud of daar komt prieelvogel aan. Hij duwt tegen zijn rode plastic schaaltje, keert het om, pakt het in zijn bek en vliegt ermee zijn hutje binnen om het daar neer te zetten. Dan is het witte emmertje aan de beurt. Ook dat pakt hij op en brengt hij tot vooraan in zijn prieeltje. Helaas weet prieelvogel niets van de zwaartekracht, dus het emmertje rolt de helling af en ligt weer op het pad. Hij kijkt er met een scheef kopje naar. Zo hoort het niet, dus opnieuw wordt het emmertje op zijn plek gelegd met hetzelfde resultaat. Dit gaat door totdat hij het emmertje klem legt achter de halve fles. Dan zijn de rode netjes aan de beurt die in het midden van het tuintje gerangschikt worden. Als laatste worden alle stukjes blauw plastic keurig verzameld en bij elkaar gelegd. Als alles naar zijn gevoel op zijn plek ligt, lijkt hij tevreden naar het resultaat te kijken. Is dit gedrag al verwonderlijk genoeg, hij doet nog meer. Hij maakt de meest verrassende en gevarieerde geluiden. Naast een soort getsjilp en gefluit laat hij ook een soort keffen horen alsof het een hond is. Als Mehd hem een beetje plaagt door opnieuw wat te verleggen, ruimt hij alles weer in precies dezelfde volgorde op dezelfde plaats op. We zijn wel heel erg bevoorrecht dat we dit zomaar met eigen ogen kunnen aanschouwen.

Een uitermate verzorgd prieel. De vruchten zijn op kleur gesorteerd. Deze prieelvogel is niet huis.

Het prieel moet opgeruimd worden

De prieelvogel is aan het opruimen

De prieelvogel is aan het opruimen

De volgende dag bekijken we het opruimritueel nogmaals

[8 augustus 2019]

Black Sicklebill

Zo hoog in de bergen zien we bij het uitzichtpunt de mist in vlagen langskomen en ‘s avonds koelt het al snel af. Zo komen ook de dikke vesten nog van pas. Kwamen we tot nu toe niet zo erg aan onze nachtrust toe, hier in German Camp halen we de schade ruimschoots in. Om half acht is het eten gedaan en aangezien we de wandeling in het donker voor de nachtvogels wel geloven, is er met de frissigheid buiten niets op tegen op heerlijk de slaapzak in te kruipen.

Na een knusse nacht in de slaapzak maakt Rik me om vier uur wakker. We gaan opnieuw naar een hide voor een paradijsvogel, de zwarte sikkelsnavel (black sicklebill). Er zijn maar twee plaatsen waar je deze vogel vanuit een hide kunt gadeslaan. In het donker installeren we ons in de hide en krijgen we een stammetje van vijf meter hoogte aangewezen waarop sicklebill zijn kunsten vertoont. Sicklebill waardeert het duidelijk dat we voor hem zo’n flinke klim gemaakt hebben, want hij is meer dan ruimhartig met het vertonen van zijn kunsten. Het is een donkere, grote vogel met een lange staart en een mooie bijna lichtgevende pluk blauwe veren op zijn rug. Maar het meest bijzondere aan hem zijn een soort speciale schouderveren voor zijn vleugels. Met zijn lange, kromme snavel is hij druk bezig zijn veren te poetsen en opeens vouwt hij de schouderveren helemaal uit, vouwt ze naar voren en legt ze langs zijn hoofd met lange snavel en strekt zijn kop helemaal. Zelfs als je geen vrouwtje sicklebill op zoek naar een partner bent, raak je hier diep van onder de indruk. Het lijkt wel of alle paradijsvogels ergens extra veren hebben, die ze naar believen aan of uit kunnen zetten. Zo heeft hij ook een soort lichtjes achter zijn ogen. Een klein plekje met lichtblauwe veertjes die hij af en toe laat zien of verstopt. Hij is zo vriendelijk om zijn exclusieve baltsgedrag meerdere malen te herhalen. We zijn meer dan tevreden over de voorstelling.

[8 augustus 2019]

Naar het Japanese Camp

Na de Black Sicklebill vervolgen we met een flinke klim naar Japanese Camp. We verwachten daar iets van een gebouw of tent, maar hebben het mis. Het is een kamp van tijden geleden en inmiddels volledig verdwenen, maar de plek heet nog altijd naar het kamp. Van daaraf klimmen we nog wat verder door, omdat daar de plek is waar we nog twee andere paradijsvogels van het nevelwoud kunnen vinden: de geelstaartsikkelsnavel (black-billed sicklebill) die we niet vinden en de Arfak astrapia (ook weer een paradijsvogel net als de sikkelsnavels) die hoog in een boom zit en die ik gelukkig net als de echte vogelaars wel zie. Na de lunch die naar het Japanese Camp wordt gebracht, kijken we nog wat rond en gaan dan langzaam naar beneden. Onderweg hebben we nog gezocht naar de neef van de blauwe juweelbabbelaar, de bergjuweelbabbelaar (spotted jewel-babbler), die we – ook weer allemaal dood- en muisstil op de grond zittend – wel langs zien hippen. We moeten aardig ons best doen, want hij zit geen seconde stil, maar toch slaag ik erin hem te zien.

Hieronder impressies van de omgeving van het Japanese en het German Camp.

[9 augustus 2019]

Terug naar Sioubri

Na twee nachten in het prachtige nevelbos, moeten we weer terug naar beneden. Word je van klimmen hooguit even moe, tegen het enorme stuk steil en onregelmatig dalen zien we wel op. De helft van de groep, samen met B. en M., vertrekt al in het donker, omdat ze op tijd bij de hide van de kraagparadijsvogel willen zijn om nog een nieuwe poging te wagen om de vogel te zien. Wij gaan onder geen beding in het donker naar beneden en daarom vertrekken wij later met P. en Mehd om op ons gemakje naar beneden te gaan en onderweg naar alles wat we tegenkomen te kijken. Het is fijn dat we steeds zo op kunnen splitsen en iedereen kan doen wat hij wil. Voordeel is dat wij nu uit kunnen slapen tot half zes. We horen vaag de anderen rommelen, maar ze doen zo stil dat we nauwelijks iets merken. Na een nacht van 9,5 uur zijn we wel weer bijgeslapen. We gaan op ons gemakje naar beneden en moeten echt stapje voor stapje lopen om niet uit te glijden in de modder of over boomwortels te struikelen en om de grote onregelmatige stappen goed te kunnen zetten. We hebben diep respect voor de mensen hier die vaak op blote voeten en ook in het donker minstens drie keer zo snel de berg op en af hollen.

Onderweg zien we ook de dragers met de bagage terugkomen. Het is een prima idee om in dit soort gevallen dragers in te huren. Op deze manier help je de lokale bevolking aan een net inkomen. Zowel zij als wij zijn blij met hun werk. Toch schrikken we als we de dragers zien. Er zitten echt kinderen bij die eigenlijk veel te zware tassen dragen. Dat is niet de bedoeling. Mehd heeft het daar al vaak met Zeth over gehad, maar zijn bezwaren komen niet aan. Volgens Zeth is dit een deel van hun opvoeding en worden ze zo getraind in het werk en leren ze discipline. Mehd zou het graag anders willen maar komt er bij Zeth niet doorheen. Je kan nog zulke eerlijke bedoelingen hebben, soms pakt de werkelijkheid anders uit. Overigens kijken wij vandaag ook nog uren bij de Superb Bird of Paradise (kraagparadijsvogel), maar net als bij de mannen vanmorgen, laat kraagmans het volledig afweten. In het guesthouse voelt de kamer (zonder licht op deze tijd) en de Spartaanse badkamer opeens als een redelijk luxe kamer.

Insect met opvallende antennes

Arfak Honeyeater

Dragers brengen bagage terug

Black Fantail vanuit de hide waar we op de Superb Bird of Paradise hadden gehoopt

Orchideeën

Bananen