[10-9-2016]

Foto: we gaan de bergen in. Hier staat het nu verwaarloosde recreatiecomplex van de vroegere president Suharto.

Vanaf het zeeschildpaddencentrum gaan we op weg helemaal naar het noordwesten van Bali. De weg is ontzettend druk met auto's en motorrijders die elkaar op de drukke weg vaak angstwekkend krap passeren (dubbele strepen tellen hier niet). Overal langs de weg is bebouwing afgewisseld met landbouwgrond waar ze naast rijst nog veel andere gewassen verbouwen.

[10-9-2016]

We maken onderweg de nodige stops en hebben zo een leuke reisdag met veel onderbrekingen. Een van de stops is bij Bedugul bij de Eka Karya botanische tuin van bijna 160 ha groot en gelegen tussen de 1.250 en 1.450 m hoogte, waardoor het weer er een stuk aangenamer is. Bij het restaurant is het erg druk, omdat daar een grote 'treetop adventure experience' is waar veel jongelui op volstrekt overbodige wijze via halsbrekende toeren aan touwen hoog door de bomen klimmen. Aan hun gestumper kan je pas echt goed zien hoe weinig geschikt wij zijn als klimmers. In de tuin zelf is niemand en Nyoman laat ons de orchideeëntuin, de medicinale tuin en de cactustuin zien. Omdat het park zo groot is, gaan we met de auto naar de grote Banyan boom waar een leuke glansspreeuw een nestje heeft in een holte van een nabij gelegen boom.

[10-9-2016]

De volgende stop is bij de Ulun Baru Beratan tempel die prachtig ligt aan het hoog gelegen Beratan kratermeer. Het hindoetempel complex bestaat uit veel gebouwtjes in de openlucht en het mooiste zijn de torens met diverse etagedakjes die er zijn ter ere van de verschillende goden. Hoe meer dakjes, hoe belangrijker de god. Sommige van die pagode-achtige torens staan op bloemrijke eilandjes in het meer. Het geheel maakt een heel vredige indruk. Als wij er vertrekken is er niemand meer, want dan is het al zes uur en is iedereen naar huis. Wij hebben dan nog een lange rit langs de kust voor de boeg.

[10-9-2016]

Foto: de buitendouche bij onze hotelkamer in de buurt van Bandjargondol.

De kust van Bali is erg geliefd bij toeristen en veel dorpjes zijn dan ook duidelijk erg toeristisch en vol met strandvakantiegangers. Dat hier ook Nederlanders komen, wordt ons duidelijk als we een uithangbord zien met de volgende opsomming: 'puntzak friet, broodje kroket, verse broodjes, shoarma', die toch geen van alle deel uitmaken van de traditionele Balinese keuken. Omdat de klok doortikt, stoppen we in Lovina voor het diner. We zitten in een restaurant met uitsluitend Westerse toeristen inclusief de dame op leeftijd die zichzelf gelukkig prijst met haar Balinese toyboy, die ontzettend veel van haar portemonnee houdt en hier ongetwijfeld volgende week met een andere vrouwelijke portemonnee op leeftijd zit.

Om half elf zijn we bij het hotel en op onze kamer. Als Rik de spullen in de safe wil doen en de instructie probeert op te volgen, gaat het al bij de eerste stap mis. De safe is dicht en gaat zoals het een safe betaamt niet open. We bellen toch nog maar even naar de receptie. Al snel komt de balieman die natuurlijk met een geheime mastercode de safe hoort te kunnen openen. Om te voorkomen dat medewerkers de code vergeten hebben ze die hier simpel gehouden en de man toetst die terwijl Rik toekijkt, in recht over de diagonaal die van linksboven naar rechtsonder loopt: 147B. We kunnen dus nu zelf alle kluizen op het terrein openen. Op voorschrift van de instructie geeft Rik een viercijferige code op, maar opnieuw weigert de safe dienst. De balieman weet raad: je mag maar drie cijfers intoetsen. Als Rik zegt dat er staat dat je vier cijfers in moet toetsen zegt de man: 'Ja, dat was toen we ze kregen, maar wij gebruiken maar drie cijfers'. Handige instructie. Na deze opstartproblemen werkt de safe naar behoren en nemen we onder dankzegging afscheid van de balieman en kunnen we naar bed.