[19-6-1988, Inuvik]

Bij Inuvik houdt de Dempster Highway op. Verder naar het noorden kun je alleen nog met het vliegtuig.
Het vliegtuig is nogal instabiel, maar de Mackenzie Delta is indrukwekkend: veel kleine stroompjes, maar het meest opvallend zijn de onregelmatig gevormde meren.

[19-6-1988, Tuktoyaktuk]

We landen in Tuktoyaktuk, zo ongeveer het einde van de wereld. Het dorp is vies en heel troosteloos. Als het 's winters maandenlang donker is, bestaat de activiteit uit video's kijken, drinken en je vrouw slaan.
We wandelen naar de Beaufort Sea en weer terug, lopen tussen de hutjes door en gaan een bontwinkel in ($75 voor een paar slofjes).
Besloten om hier niet heen te verhuizen.

[19-6-1988, vlucht naar Inuvik]

Uit Wikipedia:

Een pingo (Inuktitut voor kleine heuvel) is een bolvormige heuvel die ontstaat in een gebied met permafrost waar door het uitzetten van bevroren / bevriezend grondwater (hydrostatische druk) een laag bevroren grond wordt opgetild.
De kern van een pingo, die soms nauwelijks kleiner is dan de totale pingo zelf, bestaat uit een lensvormig lichaam van zuiver ijs. Pingo's worden tot 90 meter hoog met een doorsnede van soms meer dan 2 kilometer en zijn meestal rond of ovaal van vorm.
Hedendaagse pingo's komen voor in continentale toendra's en bevinden zich overwegend tussen 65 en 75 graden noorderbreedte.
Door het scheuren van de bovenlaag wordt de ijslaag blootgesteld aan de zon en dan kan een krater of meer ontstaan.

[19-6-1988, Inuvik]

De kerk van Inuvik is gebouwd in de vorm van een iglo. De plaats is tussen 1955 en 1961 gebouwd. Vóór die tijd werd de plek weinig bezocht vanwege erosie en overstromingen